چه روزگاری داشتیم واسه هم کم نذاشتیم
نذاشت بچرخه روزگار خوشی هایی که داشتیم
نساخت با ما زمونه معرفتا گرونه
همدم روزگارم مونس غم میمونه
پره حسرت پره دردو پره گریه روزگار
پر پروازی نداره دل خسته روزگار
آسمون چشام همه صبر نداره
خسته از زمونه ای که تکیه گاهی نداره
خسته از زمونه ای که تکیه گاهی نداره
عجب رسم زمونه سر حرفش میمونه
پشت تموم رازا هزار پرده میمونه